Kiezen of verliezen

Geplaatst op 22-10-2018

Bij coaching staat het onderwerp met stip op nummer één. Keuzestress. Welke baan past bij me? Hoe zal ik mijzelf in de wereld zetten? Nu instituties en God niet langer uitmaken wat goed voor ons is, banen verdwijnen en we een eeuw oud kunnen worden, hebben wij ons keer op keer opnieuw uit te vinden. Kiezen is onze levensopdracht.

Uiteraard worstel ik met dezelfde processen als cliënten. Ik ken het gepieker, de angst, de onzekerheid als voorstadium van het doorhakken van knopen. Vragen razen door mijn hoofd. Wat voeg ik nu echt toe? Wat kan ik goed en hoe krijgt dat ook economische waarde? Eindeloos weeg ik mijn opties, alsof een briefje van boven mij de ultieme toestemming zal verlenen. Het spoor dat mij het meest uitnodigt en anderen mij op wijzen, houd ik nog van me af. De keuze ligt als een blauw kabbelend meer voor me. De golven verleiden mij al tijden. Toch beroer ik me niet. Als een bevroren standbeeld sta ik daar, observeer ik mijzelf vanuit grote hoogte. Ik bezie mijn keuze in het licht van de eindigheid. Wie zal mij of mijn daden ooit nog herinneren en als dat al zo zal zijn, wat heb je daar dan aan?

Ik heb niets te verliezen, tenzij ik niet kies. Zolang ik doorga met me vastklampen aan wat niet meer goed voor me is, wat niet langer klopt, krijg ik op de lange termijn een vette rekening gepresenteerd: rugklachten, verminderde energie, ogen die flets in mijn kassen staan en een griepje dat maar niet verdwijnt. Ik doe opdrachten die ik met een voldoende aflever, maar waar het vuur ontbreekt. Ik ben minder scherp en zoek afleiding in een eindeloos digitale wereld. Ik ben sneller teleurgesteld in mijzelf en de mensen om mij heen. Een moeheid die zich niet laat verjagen met slaap heeft bezit genomen van mijn lijf. Het kan zo niet langer. Go girl! Ik pep mezelf op. Kom in beweging! Zodra ik aanstalten maak zegt een andere stem dat het nu niet het moment is. Een druk gezin, financiële lasten, tropenjaren, de zorg voor anderen. Het zijn excuses waarmee ik mezelf aan banden leg. Zonder dat het opvalt – is dat zo? – maak ik mijzelf tot een resultante van de angst die ik voel om af te wijken van een gebaand pad.

Hoe vaak heb ik mij al onnodig laten souffleren door anderen? Het interviewen en inspirerend neerschrijven van een tekst kan ik goed. Ik geniet ervan, vooral als een geïnterviewde naderhand zegt: ‘Je hebt het mooier verwoord dan ik zelf heb gezegd.” Toch weet ik dat ik het ook als excuus gebruik. Uit mijn geheugen vis ik wat gesprekstof uit een interview met internationale of nationale grootheden. En voor ik het weet gebruik ik de woorden van anderen als verpakking van wat ik zelf vind en ervaar. Een andere strategie is het zoeken van helden en organisaties aan wie ik mij op kan trekken. Ik laat me inhuren via een gerenommeerd bureau, dat mij extra ‘senior’ maakt. Cliënten krijgen dezelfde persoon, alleen de verpakking is chiquer en spreekt van een merk. Er zitten voor mijzelf en cliënten voordelen aan, zoals optrekken met gewaardeerde collega’s en het gebruik van beproefde instrumenten. Maar wanneer hobbel ik mee met de plannen van anderen, als excuus om zelf geen keuzes te maken?

“Eerst nog verder leren. Ik ben er nog niet klaar voor.” De voortdurende hang naar trainingen en coaching, de wens continu te groeien maakt mij tot een ware professional, die weet dat zelfkennis de bron van groei is. Maar is het waar? Moet ik volleerd zijn voordat ik keuzes maak of mag ik gaandeweg leren? Het stemmetje in mijn hoofd dat mij verwijt niet op de hoogte te zijn van de allernieuwste trends in trainings- en coachingsland houdt mij af van het in de ogen kijken van wat er achterligt: ik ben bang. Bang om mijzelf te laten zien. Bang om te falen. Bang om niet goed genoeg te zijn.

Plons! Ik ben in het diepe gesprongen. Het vertrouwen dat wat er ook gebeurt ik mijn weg zal vinden heeft het gewonnen van de angst te mislukken. Het plezier om mijn eigen stem vorm te geven weegt zwaarder dan de vrees niets toe te voegen. Het leven dat door mijn aderen stroomt schreeuwt dat het zich wil uitdrukken. Het wil meevormen, het wil bijdragen, het wil verantwoordelijkheid voor de toekomst nemen en een sprankelend deeltje op deze aardkloot zijn. Als falen, gekwetst worden erbij hoort, dan is dat maar zo. Dat zien we dan wel weer.

Oef… brr…. Het water is koud, verfrissend. Ik voel me jaren jonger. Geen idee waar ik naartoe zwem. Wacht, daar is een horizon. Misschien me gewoon eerst eens laten meevoeren met de golven? Om mij heen zie ik mensen die mijn proces herkennen, mij aanmoedigen en van goede raad voorzien. Hun onbaatzuchtige steun ontroert mij. De idee dat ik niet alleen ben, dat we met elkaar optrekken geeft meer voldoening dan welk succes ook.