Duo Penotti in mijn lijf

Geplaatst op 27-09-2018

Een aantal weken geleden kreeg ik een klotebericht. Ik wist dat er een kans was dat ik dit zou horen, maar had toch op een positieve afloop gehoopt. Maar nee, het lot had anders beslist. Natuurlijk kwamen de tranen. Een misselijk gevoel. In mijn hoofd kreten van protest. Ergens rond mijn middenrif gloeide de pijn. Even later voelde ik me stokoud. Leeg, futloos, uitgeput. Mijn toekomst zoals ik die me had voorgesteld zou nooit plaatsvinden. Of: de kansen waren tot een minimum beperkt. (Voor wie weten wil wat het bericht was: geen erge ziekte, maar een onvervulde kinderwens).

Ik heb me op bed laten zakken, de lichten gedoofd. Daar gaf ik alle ruimte aan wat zich aandiende. Ik huilde stil, met gesnik of geschreeuw. Snot vermengde zich met tranen. Ogen brandden in mijn kop. Een opkomende koppijn maakte me gek. En terwijl ik me zo droevig voelde, met af en toe de armen van mijn man om me heen, realiseerde ik me: ik ken jou! Dit is wat ik vaker heb gehad. Dit gevoel van knock-out geslagen zijn. Het was alsof ik een oude bekende opeens weer trof. Net als jaren geleden ben ik aan het rouwen! Deze keer niet om een persoon, maar om een droom die ik moet loslaten. En even later kwam daar ook een andere bekende: de eenzaamheid. Ook al kon ik mijn verhaal delen; voelen en verwerken is een proces dat je alleen doormaakt. Het valt niet in woorden te vatten. Ik lag en besloot: dit is wat het is. Ik heb er mee te dealen.

Zijn het de jaren die je helpen jezelf uit een zwart moeras te trekken? Of is mijn leven zoveel beter dan vroeger? Zonder dat ik ze opzocht doken opeens wolken van blije gedachten op. Ze doorkruisten niets, bliezen niets weg. Ze wilden niet relativeren of verdoezelden. Ze plaatsten zich naast mijn pijn. Alsof ze zeiden: hallo, wij zijn er ook! Verrast liet ik de blije gedachten op mij inwerken. De zware pijn veranderde in een wat lichtere mengeling van verdriet en geluk. Verdriet om wat ik hoopte, maar nooit zal komen (al beken ik dat ik de hoop nog niet helemaal opgeef). Geluk om wat ik nooit plande, maar plotsklaps op mijn pad verscheen.

Zo sliep ik in met een lading verdriet en geluk als Duo Penotti in mijn lijf.