Coaching
Wil jij weten wat jouw kwaliteiten zijn en hoe je deze maximaal benut? Wil jij erachter komen wat je volgende stap is?
Lees meerGeplaatst op 22-10-2018
Zo goed als de dag was begonnen, zo miserabel voelde ik me na een paar uur. Vroeg uit de veren, heb ik voor 6.30 uur mijn arm bijna uit de kom gestretcht, een havermoutontbijtje verorberd en wat krantenkoppen gesneld. Ergens rond 9.00 uur ben ik alleen. Kinderen naar school, man naar zijn afspraken. Heerlijk zeg, die stilte en rust. De kruimels op het aanrecht laat ik liggen en dat wasje komt straks wel. Snel aan het werk. Eindelijk tijd om facturen de deur uit te doen en me voor te bereiden op een aantal afspraken later deze week.
Twee uur later ben ik boos. Boos op mezelf. Waarom ben ik na het beantwoorden van de mail verdwaald op google, om uiteindelijk bij de tuinaanbiedingen van Gamma uit te komen? Was het nu echt nodig, al dat ge-app over een cadeautje? Waar is de tijd gebleven?? Mijn doelen glippen me door de vingers alsof ze met groene zeep zijn ingesmeerd. Ik voel me een kind dat er alsmaar niet in slaagt met een goedgemikte hap de koek die voor zijn ogen hangt te confisqueren. Alle opleiding, coaching en zelfboekhulpen ten spijt volgt dan frustratie over mijn boosheid. Ik weet best wel dat de negatieve gedachten willekeurig zijn, dat ik een controledrift en hoge lat heb die nergens toe leiden. Dat doelen relatief zijn en alleen het nu telt. Natuurlijk. Waarheden als een koe, maar wat heb ik daar nu aan?
Hardlopen. Laat ik dat doen. Mijn kop leegmaken. Mijn sportschoenen zitten van mum van tijd onder mijn voeten en daar ren ik weg. Een beetje zweet werkt vaak laxerend voor die maalstroom van dwingende gedachten waarmee ik mijzelf neersabel. Ik ren langs het groen van een sloot. Kaarsrechte tulpen en plukjes hyacinten vrolijken de berm op. Ik ga steeds harder, snuif de frisse voorjaarslucht op. Zodra ik me overgeef aan mijn gevoel van onkunde, onmacht, onvrede, frustratie en angst voel ik mij doorgaans beter. Zodra dat alles er mag zijn, ontstaat er een ruimte waarin ik me positiever over mijzelf voel. Dit keer blijft het uit. Het. Lukt. Vandaag. Niet.
Opeens sta ik letterlijk stil. Daar! Wie zit daar? Op het veldje bij het meer zie ik een gestalte met een doek op een ezel, kwasten en verf om zich heen gestald. Een rug gehuld in het groen – in een soort schutkleur – richt zich op het uitgestrekte, kalme meer. Met een langzame tred nader ik de schilder.
Groter kan het contrast niet zijn. Waar ik met verbeten doorzettingsvermogen de realiteit om mij heen wil afdwingen zich aan mij te onderwerpen, zit hier een persoon die met een frisse blik om zich heenkijkt en wat hij ziet uitgangspunt neemt. Die zichtbaar opgaat in het idyllische landschap. Hij is een van hen, hoort bij het meer met vogels en waterbloemen. Haast, actielijsten of een Iphone zijn niet aan de orde. Streek voor streek, millimeter voor millimeter voorziet een kwast het wit van kleur. Minutenlang tuur ik naar die hand, die trefzekerheid, ervaring, aandacht en plezier in zich verenigt. Opeens eraar ik weer de blije kant van mijzelf die even weg was. Ik voel weer wat echt belangrijk is. Ik ontspan.
De schilder blikt achterom. “Hi, how are you?” “Fine, thanks”, antwoord ik met een glimlach . “Thank you for being here”. Ik draai me om. Met een lichte tred vervolg ik mijn weg.